´s Ochtends naar het vliegveld. Ons vliegtuig zou om 11 uur vertrekken. Het stond op geen enkel scherm aangegeven, maar we hadden wel een instapkaart, en uiteindelijk vertrokken we om 12:15 uur. Een tip voor de reiziger in Ecuador: wanneer je naar je vliegtuig moet lopen, blijf dan vooral op de zebrapaden, en wijk niet af (tenzij je het leuk vindt dat er een militair naar je gaat schreeuwen).

 

Eenmaal in in Lago Agrio aangekomen regende het pijpenstelen. Bij het uitstappen van het vliegtuig kregen we een paraplu aangereikt. En onze Perrysport-poncho´s waren geweldig.

 

Onze ranchero stond klaar. Vrijwilligers mochten op het dak, maar die waren er niet vanwege de regen. We volgen 3 uur lang de oliepijpleiding met een luchbreak in Papayucca. Onze kok had al wat klaargemaakt (kip met rijst).

 

Bij de entree van het natuurpark lagen onze kano´s al klaar. Regenponcho´s aan, deet op en instappen. 3 uur in de kano in de stromende regen, waarvan de laatste 2 uur in het donker. Hoe moet dat nou gaan de komende dagen?

 

Onze klamboe´s stonden klaar met gasten, zoals daar waren kakkerlakken, muggen, spinnen, torren, wandelende takken en ander ongedierte. Wij betrokken al meteen een andere klamboe, aangezien de onze ook nog eens instortte.

 

Vervolgens lekker gegeten, tandenpoetsen en de tent in (wie durft het eerst zijn ogen dicht te doen? Raadt u maar. 1 tip: het was niet Janine). Al met al viel het nog wel mee: we hebben geslapen.

 

Dag 2 begon goed: het was droog. We gaan wandelen in de jungle en op bezoek bij een indianendorp. We krijgen rubberen laarzen om te wandelen. Het paar van Marion moest in een ander kamp geregeld worden (maat 40  is schaars). Daar kwamen we tot de ontdekking dat de was daar gedaan wordt met chloor. Lang leve het natuurpark.

 

Na een tijdje gevaren te hebben in de kano, gaan we aan land en lopen we anderhalf uur door de jungle. Het is klam en nat, terwijl het niet regent. We zien ara´s, gifkikkers, spinnen en horen een hele hoop andere vogels. We eindigen in het indianendorp Puerto Bolivar. In totaal wonen er zo´n 150 mensen, er is een klein schooltje, er is schoolplicht in ecuador, maar indianen leren alleen lezen en schrijven. Vervolgonderwijs is voor velen te duur. De grond is van de indianen. Zij verhuren dat aan oliemaatschappijen en reisorganisaties. De oliemaatschappijen zorgen in ruil daarvoor voor electriciteit. En wat doen ze dan? Dvd´s kijken. Een indiaanse vrouw bakt yuca-brood voor ons: we hebben het geproefd en voor de liefhebbers was er ook een slokje chicha-bier. Wij vonden het niet lekker. Daarna terug naar het kamp.

 

Toen bleek dat de mieren zich te goed hadden gedaan aan een sultana. Maw: weer een andere klamboe. Ach, alles went. Daarna zijn we op piranha´s gaan vissen. Raad eens wie de eerste had? Nee, niet Marion. Marion durfde wel de piranha vast te houden, en is daarmee speciaal voor Tom op de foto gezet.

 

Toen we terugkwamen zaten er 2 reuzentarantula´s op een boom naast onze slaaptent. Kunnen we tegen: heerlijk geslapen.

 

De volgende dag gingen we (met de kano) naar Laguna Grande. Onderweg hebben we veel beesten gezien: kleine apen, grote apen, baby-apen, miereneter en veel vogels, zoals ijsvogels. We hebben gelunched aan wal, in een hut dat door scholen gebruikt wordt (waarvoor was ons niet duidelijk). Beetje primitief, maar er was schaduw, en lekker eten (door onze kok bereidt, en meegenomen). Voordat we een zware jungletocht gaan houden, gaan we langs een chique lodge (Cuyabena lodge). Een geboende vloer, dus laarzen uit, hangmatten, schaduw, schone wc´s en koele drankjes. Daar zien we onze eerste echte kaaimannen, aan land gelokt door onze gids Marco.

Toen we wilden vertrekken, werden er aapjes ontdekt (melkmuil-aapjes). Deze werden door het personeel dichterbij gelokt met bananen. Mooi om te zien.

 

Toen onze jungletocht: eerst nog op zoek naar anaconda´s, een heel gevaarlijke wurgslang. Op zich hebben we die 1 gevonden, maar alleen de gids Jose, en Jacqueline hebben deze gezien. Daarna vertrok de anaconda wijselijk.

 

De jungletocht. Een belevenis op zich: deze keer zat er moeras bij. En niet een beetje, nee, we mochten niet van boomstammen afvallen, geen boomstammen vastpakken, en als we iets onder onze voeten zouden voelen, moesten we stil blijven staan. Gelukkig viel het allemaal mee: slechts 1 persoon gevallen, gelukkig geen slangen in de buurt, maar we waren wel allemaal goed vies: het moeras reikte tot boven onze laarzen...

 

Onderweg hebben we citroenmieren gegeten, melk uit een boom geproefd (goed voor de maag en darmen), vleermuizen gezien, een kameleon gezien, en voor Jane gespeeld (dwz liaan-geslingerd). Marion ging nog zwemmen met de zonsondergang (in hetzelfde meer waar de anaconda´s en piranha´s zwemmen). In het donker teruggevaren, en onderweg een hele grote zwarte kaaiman gezien. Het mooiste was een baby-kaaiman, gevangen door de gids. We hebben hem aangeraakt en gefotografeerd. Zij (jawel, het was een vrouwtje) is nu de meest gefotografeerde kaaiman van het Cuyabeno Nationaal Park.

 

Pas laat terug, en de derde nacht lekker geslapen.