Om 6.00 uur worden we gebeld door de receptie (we zijn al wakker, want het thuisgevoel kriebelt.) Om 6.30 uur zitten we in de bus, het is zondag en er zijn geen files naar het vliegveld, dus daar zijn we zo. We ontbijten (met een drankje van Cristel, Cristel nog bedankt!) op het vliegveld en nemen afscheid van Nella (onze reisleidster).

 

Het inchecken gaat langzaam, en als wij aan de beurt zijn weten we ook waarom: het vliegtuig heeft een technisch defect. Verwachte vertrektijd 16.00 uur in plaats van 9.15 uur. We krijgen een lunchbon en na wat heen en weer gepraat met de mensen van KLM mogen we allemaal kort naar het thuisfront bellen om door te geven dat we flink later zullen komen. We krijgen voor de rest niets aangeboden. Niemand heeft zin om in Quito in te gaan (we kunnen ook nergens onze handbagage laten, dus hangen we op het vliegveld. Er worden souvenirs gekocht, en nog meer souvenirs, schriften bijgewerkt, en geluierd op de banken.

 

De lunch uitgesteld tot 13.00 uur. En dan is er als afleiding live muziek voor op het plein van het vliegveld: salsa. Helaas houdt  de band al weer om 13.45 op, dus gaan we maar door de douane. Daar zijn ook nog winkeltjes, en we spelen een spelletje Uno, en hangen, wachten.

 

De vertrektijd is ondertussen al weer verder naar achteren geschoven ... en een tweetal vluchten is gecancelled. Maar dat is door de orkaan Wilma en wij komen daar niet langs. Uiteindelijk wordt onze vlucht bevestigd op 18.30 uur. We geloven het pas echt als we het blauwe KLM-dak van het vliegtuig zien.

 

Met het boarden blijkt dat we nog geluk hebben ook. Was het vliegtuig nog een uurtje later geweest had het niet meer kunnen landen (op Quito, mag je vanwege de bergen allleen met daglicht landen!), en hadden we nog een hele nacht in Quito moeten blijven. Doordat de gezagvoerder het vluchtplan aangepast heeft (normaal vliegt het eerst naar Guayaquil, daarna naar Quito, nu eerst naar Quito en dan door naar Guayaquil) was het vliegtuig net op tijd in Quito. Toen we vertrokken was het al donker.

 

In het vliegtuig horen we dat, al voordat wij het hotel uitgingen, duidelijk was dat het vliegtuig veel vertraagd zou zijn (jammer dat we dat niet wisten, want dan hadden we het hotel kunnen aanhouden en nog het centrum van Quito kunnen bezoeken). De vertraging is nog verder opgelopen doordat de bliksem in de verkeerstoren van Bonaire was geslagen (daar was een tussenlanding gepland en nu moest het vliegtuig eerst naar Curacao en daarna weer naar Bonaire), en wij vanwege de invallende duisternis eerst zijn opgehaald en de wachtende passagiers in Guayaquil moesten ophalen.

 

De vlucht verloopt verder zonder problemen. Wel hadden we een vreemde maaltijdenplanning: voor ons gevoel ontbijt terwijl we aan het diner toezijn. Dat werd dus een broodje ham kaas met rode wijn resp. een biertje, en een avondmaaltijd als wij aan het ontbijt toe zijn: een warme kip met koffie en kaaspasta met thee.

 

We landen om 17.00 uur (bijna 12 uur later) in Amsterdam. Voordat we we eruit zijn, hebben we naast een snuffelende hond, zes keer douane-controle gehad. Deze vlucht staat bekend als drugsvlucht. Maar omdat we een Baobab-groep uit Ecuador zijn, mogen we overal met het laten zien van onze paspoorten zo doorlopen!

 

Dan, snel afscheid van de groep en de trein in. Nu willen we het thuisfront "live" onze verhalen vertellen.

 

Met dit mailtje sluiten we het reisverslag af. De website blijft nog  in de lucht, en we gaan nog het fotoboek aanvullen.

 

NB:
Zaterdag de 22ste heeft er een grote vulkaanuitbarsting plaatsgevonden op de Galapagos. Wij waren toen net al weg. Het is het grootste eiland van de Galapagos en daar konden we met ons bootje niet komen. Op dat eiland worden door de lavastromen de landschildpadden bedreigd. Zij lopen heel erg traag (400 meter in een uur) en worden dus verrast. Waar de lava nu stroomt wonen geen mensen, wel kon het zijn dat er teveel giftige dampen vrij komen en dan zou er geevacueerd moeten worden, maar dat was nog niet het geval.

...