De voetbalwedstijd Ecuador – Uraugay is geeindigd in 0-0, maar was aanleiding tot heel veel feest, want Ecuador gaat naar Duitsland (WK 2006). We zijn na het voetbal doorgereden naar de paramo. Dit is de hoogvlakte op 3500 meter in de Andes. We slapen in een voormalig treinstation, zonder verwarming, en met lauw water. Alleen Marion durfde het aan een douche te nemen. Erg koud, de open haard kan de open ruimte niet verwarmen, en iedereen is blij als hij naar bed mag. Dat is maar goed ook, want we moeten de volgende dag om 4:30 uur opstaan (jawel, geen tikfout, om half vijf in de ochtend).

 

Zondag 9 oktober.

Om 4:30 gaat de wekker: Nella maakt iedereen wakker. Snel de kleren aan, want het is nog steeds niet warm. We drinken alleen een kopje thee, en stappen dan in de bus naar het treinstation van Riobambo, waar de spectaculaire toch boven op de trein zal gaan beginnen. Om 5:45 uur zitten we al op het dak. We zijn niet eens de eersten, terwijl de trein pas om 7 uur zal vertrekken. We ontbijten op het dak (toast met kaas en water). Om 7 uur vertrekt de trein. Na 5 minuten staan we al stil: illegale verkopers worden van het dak gejaagd. Degenen die er nu nog opzitten, worden blijkbaar getolereerd.Deze trein bereikt het hoogste spoorwegtraject van de wereld. Er zit een steile rotswand in, die heet Nariz del Diablo (Duivelsneus), waar de trein zigzaggend naar beneden rijdt. Het is gaaf om boven op de trein te zitten, maar na 7 uur heb je het wel gehad. De trein is deze keer niet ontspoord, wat vaak wel gebeurt.

De bus stond al te wachten, en we rijden verder naar Ingapirca. Het was enkele dagen al spannend of dit door zou kunnen gaan, aangezien in alle dorpjes in de omgeving gestaakt werd omdat de indianen het niet eens zijn met de verdeling van de inkomsten uit deze ruine. Gelukkig voor ons was het 3 dagen feest in Ingapirca, en konden we via een alternatieve route wel in het dorp komen, dat speciaal voor dit feest de staking heeft opgeschort. De andere dorpen staken wel door.

Staken gaat iets anders in dit land: je werpt een blokkade op, hetzij met mensen, stenen of touwen. Hoezo aanzeggen, overleg met de werkgever, draaiboeken????? De regering gedoogt dit, totdat ze zeggen dat ze gaan ingrijpen en dat betekent meestal traangas en af en toe een dode. Toch komt er meestal wel een compromis uit.

We slapen in een sjieke posada (herenhuis) en hebben een spannende driegangen maaltijd. We beginnen met tamale met kip. Dat zou iets speciaals zijn, maar het blijkt een gemalen maisklomp met 1 sprietje kip te zijn. Daarna volgt gebakken kip (voor Janine wel te kauwen, voor Marion wat minder), en als toetje kaas met warme honing, wat plastic met stroop blijkt te zijn. Maar wel gezellig voor de open haard, en erg ecuadoriaans. Dit is overigens de enige lokatie met uitzicht op de inca-ruines, waar je kunt verblijven.

Deze avond gaan we naar een indianenfeest in het dorp. Het is de
Cholita-verkiezing: er zijn zeven gemeenschappen die ieder 1 meisje van ongeveer 15 jaar afvaardigen om deze wedstrijd te winnen. Wij denken een gezellige avond met dans en muziek te mogen meemaken, maar het is een serieuze aangelegenheid. Het publiek is erg terughoudend: klapt niet, danst niet. De winnares is verantwoordelijk voor het plaatsvinden van een aantal feesten per gemeenschap en voor de kadootjes met kerst. Gelukkig zijn er veel amerikaanse ecuadorianen in het dorp, die dit faciliteren. Cholita
Veronica wint, en zowaar enige emoties: ze huilt als ze het hoort.
Ondertussen is de hele groep al weg, behalve Ronnie en Janine, want die wilden weten wie won. Wat wel mooi was, waren de globos: dat zijn een soort lampionnen, die met spiritusblokjes omhoog zweven. Daaarnaast kwam er nog een koe met vuurwerk voorbij. Dat was ook ergens goed voor, maar we weten niet waarvoor.