Maquipucuna
Toch nog even vanuit Quito internetten. Cristel is zojuist onverwachts naar
huis vertrokken, het gaat heel erg slecht met haar grootmoeder. Dit betekent dat onze internetverhaaltjes af en toe wat meer
over de groepsleden zullen gaan om Cristel te informeren.
Maar toch, vanochtend nog veel gedaan. We hebben een aantal
dorpjes bezocht, en mochten bij mensen thuis kijken hoe ze hun kostje verdienden. We zijn begonnen bij een arme mandjesvlechter,
en daar zag je meteen een ander probleem: de indianen kennen veel doofstomme, geestelijk gehandicapte mensen vanwege inteelt.
Deze 2 dametjes hadden geluk: er was een familie die voor ze zorgde.
De tweede stop was bij een schooltje. Al Vader
Jacob in cano zingend kwamen we het lokaal binnen. De kinderen hebben enkele liedjes voor ons gezongen, en wij sloten af met
In de Maneschijn. Erg leuk om te zien. Het schooltje wordt gesponsord door dit soort toeristenbezoekjes.
Vervolgens
hebben we wat bedrijfjes bezocht waar garen werd gesponnen voor onder andere mutsen, wol werd bewerkt en truien werden gebreid,
en ook nog een weverij waar poncho´s en kleden werden gemaakt. Marion en Janine hebben zelf ook nog achter het weefgetouw
gezeten.
Ten slotte nog 2 bezoekjes aan een touwmakerij (van sisal), en een vilten hoeden makerij.
Deze hoeden zijn traditionele hoofddeksels van indianen.
De indianenfamilies leveren aan tussenhandelaren en mogen
zelf niet op markt in Otavalo staan. Ze hebben niet de juiste connecties. Erg leuk om bij de mensen binnen te stappen. Je
stond echt midden in hun woongedeelte.
Nu zijn we onderweg naar Maquipucuna, waar we het nevelwoud gaan verkennen.
Cristel, iedereen was nog een beetje
bedrukt toen de bus vertrok. 's Avonds hebben we nog aan je gedacht, en we hopen dat je op tijd was voor de dingen die je
wilde doen.
Maar toch, Maquipucuna... was erg
donker toen we aankwamen. De weg was erg slecht door de regen die deze dag was gevallen: bomen op de weg en een natte boel
toen we aankwamen. Nog niks van de omgeving gezien, maar de lodge zag er geweldig uit. Het ontvangst was met een heerlijk
maal: bietjes, kip-kerrie en gepofte aardappel. We drinken nog een borreltje en zoeken dan onze kamers
op. Ook hier zijn leuke beestjes: kakkerlakken, maar gelukkig verdwijnen ze naar de kamer van de buren.
Dinsdag 4 oktober
om 6 uur gaat de wekker, want om 6:30 uur staat de gids klaar voor de eerste wandeling door het
nevelwoud. Deze wandeling is zo vroeg om zoveel mogelijk vogels te spotten voordat de zon boven de bergen uitkomt. We zien
een toekan en een quatzal (oid). Het is de nationale vogel van Costa Rica, maar komt veel voor in het reservaat van Maquipucuna.
Om 8 uur ontbijten we weer, en om 9:30 uur een tweede wandeling. Wederom onder begeleiding van een gids. Deze keer zien we
ook wat andere dieren, zoals een slang, een kikker, maar natuurlijk ook weer een quatzal, en de zeldzame cock-on-the-rock.
Erg rood, en geen idee wat de nederlandse naam is. Ook zien we weer een toekan. Bij de lodge hebben ze in plaats van wespenvangers
kolibrie-voedingsbakjes opgehangen. De kolibries zoemen om je oren. Heel mooi om te zien, heel moeilijk om te fotograferen.
's Middags gaan we badderen bij de waterval. Een klein poeletje, maar wel erg leuk om even in
te spartelen. En daarna is het relaxen geblazen: hangmatten, tijdschriften, spelletjes, wijntje, chipje, popcorn... dat hou
je zo wel even uit.
En dan: het avondprogramma: dansles van Nella, onze reisleider. Ze leert ons 3 dansen: de merengue
(1-2 door de knieen zakken en sloffen), de salsa 1-2-3-tap) en de bachata 1-2-3-hup (= knie en bil omhoog)). En alledrie moeten
sensueel uitgevoerd worden. Lachen geblazen dus.
We sluiten af met reggae-pop: dat is muziek van de zwarte minderheid in Ecuador, met een langzame housebeat. Ook
hier zeer sensueel op dansen. De hit op het moment is "Gasoline". Daarna gaat iedereen toch maar slapen, want morgen om 7:15
uur is het ontbijt.
