We gaan over de evenaar. In Ecuador heb je de echte evenaar, en de staatsevenaar. De staatsevenaar ligt 800 meter ernaast, foutje van vroeger. Bij de echte evenaar is een klein museumpje, dat net door een filmploeg bezocht wordt. Waarschijnlijk komen we as zondag, 9 oktober, op de Ecuadoriaanse televisie. Tenzij Ecuador met voetbal wint van Uruguay, de zaterdag ervoor, dan schuift alles 1 week op.

 

Op de evenaar hebben we proefjes gedaan:
1. Water op de evenaar loopt recht naar beneden, op het zuidelijk halfrond draait het met de klok mee door de afvoer, en op het noordelijk halfrond tegen de klok in.
2. Een rauw ei blijft op de evenaar rechtop staan.
3. Op de evenaar ben je veel minder sterk. Je vingers kunnen zo uit elkaar getrokken worden, wat op het noordelijk halfrond veel moeilijker is.

 

Het museumpje had ook nog een aantal culterele onderdelen: een graftombe, totempalen, en niet te vergeten de "gekrompen hoofden". De indianen in deze streek onthoofden hun vijanden, verwijderden dan alle botten, en kookten de rest in water, totdat ze flink gekrompen waren. Ongeveer een vuist groot. Het gekrompen hoofd van het opperhoofd mocht niet gefotografeerd of aangeraakt worden.

 

Ook gaan we nog even naar de staatsevenaar, maar dit was gewoon 1 groot monument.

 

We vervolgen onze weg naar Lasso, en vlak voordat we er zijn bezoeken we een rozenkweker. Dit bedrijf had 900.000 rozenplanten, en er gebeurde nog heel veel handmatig. Ook is glas te duur, dus alles is van plastic, en verwarming is er ook niet. De rozen worden geexporteerd naar Rusland, Amerika en Europa. Ze waren bezig met een order voor een Amerikaanse supermarkt: een bosje kostte 3 dollar, in de amerikaanse supermarkt 12 dollar.

 

En toen onze hacienda. Een oud statig landhuis, met fantastische kamers, en een spookverhaal. De 2 laatst overleden vrouwen van de familie waren het er niet zo mee eens dat de hacienda een hotel werd, en bezoeken regelmatig een aantal kamers. Marion wilde wel op zo'n kamer. Helaas ze had pech: Janine en Jacqueline wilden dat absoluut niet. Maar hier waren gelukkig voor Janine geen beesten.

 

Nella brandt in de kapel van de hacienda een kaarsje voor de oma van Cristel.

 

We eten op stand met live muziek. Daarna hebben we een afzakker in de suite van Vera en Richie bij de openhaard en met kaarslicht.

 

 

Donderdag 6 oktober

We zijn vandaag vroeg vertrokken uit Lasso en kijken eerst rond op de veemarkt van Saquisilí. Het begint te wennen: gebakken varkenskoppen, cavias en schreeuwende beesten. We lopen door naar de groentemarkt, waar we onze eigen lunch mogen verzamelen. De buit: bananen, brood, chocola, sinaasappelsap en
chips. Dan gaan we naar de vulkaan Cotapaxi. De vulkaan is 5897 meter hoog. De bus rijdt tot 4500 meter. We kunnen dan nog 300 meter stijgen naar een hut. Dat valt tegen, op die hoogte, maar de hele groep haalt het. Mooi zicht op een gletscher, maar we eindigen met sneeuw.
We dalen weer af en rijden door naar Banos. Tijdens de rit hebben we prachtig zicht op de vulkaan Tungurahua. Hij ligt prachtig in de zon, en er komt rook uit. Dit is de meest actieve vulkaan van Ecuador. We zijn om 18:00 uur in het hotel, en gaan daarna lekker eten. Wij delen 2 maaltijden: kip en groente. Dat gaat er prima in. Moe en voldaan kruipen we in ons bed. De kamer die we toe bedeeld hebben gekregen is heel mooi: met vide en balkon. Jacqueline en Marion slapen boven, Janine beneden. Bovendien bevat de kamer ook een open haard.
Helaas is er geen hout te bekennen.

Vrijdag 7 oktober

Vandaag is Jacqueline jarig. Ze krijgt natuurlijk ontbijt op bed, en een prachtige bos rozen. Daarna gaan Jacqueline en Marion het stadje verkennen, en Janine gaat naar de warmwaterbaden. Het warmste bad daar is ongeveer 45 graden.
Als Marion dat geweten had, was ze wel meegegaan. Jacqueline en Marion gaan internetten, en de lunch voor de volgende dag kopen. Om 12 uur zien we elkaar nog even in een lunchcafe van een Deense dame. Gelukkig getrouwd, maar heel moe van het ecuadoriaanse leven, lijkt het wel. Wel heeft ze heerlijke
sandwiches.
Janine slentert daarna door de stad, terwijl Jacqueline en Marion gaan paardrijden. De rit is heel mooi, met mooie uitzichten over een waterval en Banos. Helaas komt Marion een beetje misselijk van het paard af. En we hebben nog een hele avond feest: Jacqueline is immers nog jarig. We gaan met zijn allen eten. Jacqueline en Marion moeten even buiten blijven, zodat de rest van de groep de tafel kan versieren. Jacqueline krijgt een mooie roze hoed op, en wordt verwend met kadootjes. Cristel nog bedankt voor de goede ideeen. Helaas haakt Marion na de soep af. Het gaat echt niet meer. De rest gaat vrolijk verder. We hebben een heel apart desert: cavia. Een nationaal gerecht in Ecuador. Een klaargemaakt cavia kost 12 dollar. Dat is veel voor ecuadoriaanse begrippen. Er zit weinig vlees aan, en het smaakt een beetje naar wild, en ziet
er vooral zielig uit: kop en poten worden namelijk meegebakken.
Vervolgens wordt er doorgefeest in een café met live-muziek. Volgens ecuadoriaanse traditie wordt Jacqueline door de gasten afgeranseld met een riem. Dat moet vele gelukkige jaren opleveren. We moeten de volgende dag vroeg op, dus om 12 uur liggen we in bed.